Paryż - weekend w Paryżu

1. Przed wyjazdem do Paryża 2. Paryż - dzień I - Plac Clichy, Plac Pigalle, Wzgórze Montmartre 3. Paryż - dzień II - Luwr i Wieża Eiffela 4. Paryż - dzień III - Autobusem przez Paryż 5. Przydatne informacje 6. Galeria miasta Paryż

1. Przed wyjazdem do Paryża

Czy warto jechać do Paryża na weekend?

Czy zastanawialiście się, czy warto jechać na weekend do Paryża albo jak dużą jego część jesteśmy w stanie zwiedzić w 3 dni?

Ja właśnie to sprawdziłam w ostatni weekend i postaram się tutaj opisać moje zmagania w najczęściej odwiedzanym mieście Europy przez turystów.

Rzecz jasna nie pojechałam zupełnie „w ciemno”. Jak zawsze przygotowałam ogólny plan zwiedzania, miejsca które chciałabym zobaczyć lub odwiedzić, zapoznałam się z cenami głównych atrakcji i sporządziłam poglądowe mapy.

Plan był następujący: piątek, dzień przyjazdu – zwiedzanie północnej części Paryża, sobota – główne zwiedzanie począwszy od wieży Eiffla, przez zabytki na południe od Sekwany, Plac Bastille i zabytki po północnej części Sekwany aż do łuku triumfalnego, niedziela – Luwr, poniedziałek – powrót.

Ale jak to często bywa, teoria nijak się ma do praktyki. I w tym przypadku było podobnie. Ale po kolei.

Planowanie podróży

W przygotowaniu weekendowych wypadów do stolic państw lub dużych miast najważniejszym punktem jest znalezienie odpowiednio usytuowanego hotelu. Wierzcie mi, lepiej jest trochę więcej zapłacić za nocleg i mieć dobrą bazę wypadową, niż wykupić nocleg tani, gdzieś daleko na obrzeżach i tracić pieniądze, a przede wszystkim czas na dojazdy.

Mój hotel zlokalizowany był przy Avenue des Ternes, w okolicach Łuku Triumfalnego – zaledwie 500 metrów od niego, co stanowiło dobry punkt wyjściowy. Wybór akurat tego hotelu wiązał się jednak przede wszystkim z wyborem przewoźnika tanich linii lotniczych, który swoimi samolotami lądował na odległym o około 84 km lotnisku Paryż-Beauvais.

Ktoś powie kawał drogi – faktycznie, trudno się nie zgodzić. Jednak pomimo sporej odległości i niewielkiego lotniska, problem dojazdu do Paryża został dość sprawnie rozwiązany przez jego obsługę. Między lotniskiem a stolicą Francji kursują autobusy TPB (godzina jazdy), które ruszają 20 minut po każdym lądowaniu samolotu. Jednocześnie nie musimy się martwić, jak lot się opóźni lub dłużej zejdzie nam w kolejce do odprawy paszportowej lub przy odbiorze bagażu – gdyż kolejne autobusy ruszają co 5-10 minut, a jest ich w sumie 48. Bilet na autobus można kupić wcześniej za pośrednictwem strony internetowej lub bezpośrednio na lotnisku – w automatach z biletami lub kasach biletowych. Autokary mają tylko 2 przystanki – tam gdzie wsiadamy i tam gdzie wysiadamy. A w Paryżu zatrzymują się na parkingu przy placu Porte Maillot oraz centrum kongresowym Palais des Congres de Paris oddalonego od Łuku Triumfalnego o około kilometr.

2. Paryż - dzień I - Plac Clichy, Plac Pigalle, Wzgórze Montmartre

Paris, Paris

Trzeba przyznać że Paryż przyjemnie mnie powitał – piękną i słoneczną pogodą. Nie tracąc więc czasu, zaraz po zameldowaniu się w hotelu i odświeżeniu po podróży, ruszyłam w pierwszą zaplanowaną trasę – tak na rozgrzewkę przed następnym dniem.

Trasa ta wiodła mnie bulwarem de Courcelles tuż obok Parku de Monceau, bulwarem des Batignolles do placu de Clichy, przez Plac Pigalle wprost na wzgórze Montmartre i przyległego placu du Tertre. Pierwsze co mnie urzekło w tym mieście, to niesamowicie szerokie ulice z równie szerokimi chodnikami po obu stronach, a często i szerokim deptakiem pośrodku drogi. Do tego jasne i wysokie kamienice z czarnymi, ozdobnymi balustradami, urocze przydrożne restauracje i bary z maleńkimi okrągłymi stolikami ciasno ustawionymi pod markizami oraz te idealnie równe rzędy drzew dających przyjemny cień. Place Paryża często stanowią tylko „wysepkę” dla otaczających ich rond lub są miejscem krzyżowania się dróg umożliwiających wszystkim zmotoryzowanym na sprawne przemieszczanie się z jednego końca miasta na drugi. Nie inaczej jest w przypadku placów de Clichy i Pigalle.

Plac de Clichy i Plac Pigalle

Pośrodku Placu de Clichy znajduje się wykonany z brązu, sześciometrowy posąg marszałka Moncey na ośmiometrowym, rzeźbionym cokole. Pomnik ten jest symbolem bohaterskich czynów generała i marszałka podczas obrony Paryża w 1814 roku w okolicach wzgórza Montmartre. Z kolei Plac Pigalle jest obszerniejszy ale wygląda o wiele mniej okazale niż Plac de Clichy. Znajduje się na nim kamienna fontanna i to ona właściwie stanowi całą atrakcję tego miejsca. Rasowy Polak, wierny fan „Stawki większej niż życie” rozgląda się wokoło mocno rozczarowany próżno szukając słynnych kasztanów. Za to bez problemu odnajdzie tu kluby nocne, kluby go-go, „teatry” oferujące rozerotyzowane przedstawienia lub pokazy typu „peep-show”, sex-shopy, hotele na godziny, bary o jednoznacznie kojarzących się nazwach itp. Wszystkie odcienie czerwieni, kolorowe neony, nastrojowe oświetlenie, wymyślne nazwy lokali (np. Dirty Dick, Pussy's lub Las Diabluras Del Rey) są wizytówką dzielnicy czerwonych latarni, która rozciąga się pomiędzy tymi dwoma placami.

Moulin Rouge

Pomiędzy placami znajduje się także charakterystyczny Czerwony Młyn (Moulin Rouge) – najsłynniejszy na całym świecie kabaret istniejący od 1889 roku. Kabaret jest słynny przede wszystkim ze swojego francuskiego tańca – kankana. Oferuje on ponadto spektakularne, tematyczne przedstawienia z 60-ma najpiękniejszymi tancerkami i przystojnymi tancerzami w rolach głównych, kunsztownymi, bogato zdobionymi i skąpymi kostiumami (dominują falbany, pióra, cyrkonie i cekiny), bajeczną choreografią i oryginalną muzyką. Nie zabraknie również humorystycznych akcentów czy tańca z wężami w obszernym akwarium. Cena wstępu uzależniona jest od godziny występu, tego czy zdecydujemy się także na zjedzenie kolacji czy wypicie szampana i waha się między 102,00€ (sam pokaz) do 215,00€ (pokaz, kolacja i 0,5 butelki szampana) od osoby. Podczas przedstawień jest całkowity zakaz robienia zdjęć i kręcenia filmów, wymagany jest elegancki strój - osoby w krótkich spodenkach, ubrane na sportowo lub w sportowych butach nie zostaną wpuszczone, tak jak i dzieci poniżej 6 roku życia. Zaleca się przybycie na około 30 minut przed rozpoczęciem przedstawienia i widząc niesamowicie długą kolejkę przed wejściem proponowałabym nawet wcześniejsze pojawienie się na miejscu. Przedstawienia odbywają się 3 razy dziennie – o godzinie 19:00, 21:00 oraz 23:00, a bilety można zarezerwować za pośrednictwem oficjalnej strony internetowej i wydrukować w domu.

Muzeum Erotyki

Po tej samej stronie drogi, tuż za Moulin Rouge (w kierunku placu Pigalle) znajduje się inny, ciekawy obiekt, swoją konwencją odpowiednio wpasowany w ducha dzielnicy – siedmiopiętrowe Muzeum Erotyki (Musee de l'erotisme). Za jedyne 8,00€ dla osoby pojedynczej lub 14,00€ dla pary (ceny biletów zakupionych przez internet) możemy tam podziwiać ekspozycję stałą i tymczasową poświęconą erotyce. Ekspozycja stała obejmuje wystawy tematyczne: Brothel (archiwum dokumentów, zdjęć i rysunków uwieczniających życie i pracę prostytutek we francuskich burdelach w okresie od końca XIX wieku do 1946 roku, kiedy lokale tego typu zostały oficjalnie zamknięte), Contemporary Art (ekspozycja prac ponad 150 współczesnych artystów, z każdej dziedziny sztuki, których celem jest oswojenie widza z seksualnością), Popular Art (popularna sztuka erotyczna) oraz Sacred Art (ekspozycja przedstawiająca kult reprodukcji, płodności oraz cudu życia). Muzeum otwarte jest codziennie w godzinach od 10:00 do 2:00 w nocy.

Wzgórze Montmartre

Z placu Pigalle byłam już całkiem niedaleko wzgórza Montmartre i Bazyliki Sacre-Coeur – wystarczyło skierować się na północ i piąć się w górę zgodnie z tabliczkami informacyjnymi. Na wzgórze można dostać się w dwojaki sposób – pokonując niemiłosiernie strome i długie schody (dokładnie 225 stopni), albo wjeżdżając kolejką linowo-terenową (cena w jedną stronę to zaledwie 1,70€). Nazwa wzgórza wbrew pozorom nie ma nic wspólnego z męczennikami (fr. Mons Martyrorum – Wzgórze Męczenników), a z rzymskim bogiem Merkurym – bogiem handlu, zysku, kupiectwa oraz złodziei i celników. Ze szczytu wzgórza rozpościera się szeroka panorama na południową część Paryża, a jego głównymi atrakcjami są Bazylika Sacre-Coeur, kościół Saint-Pierre de Montmartre (pozostałość po jedenastowiecznym klasztorze żeńskim) oraz plac du Tertre.

Bazylika Sacre-Coeur (Najświętszego Serca Pana Jezusa) jest oblegana przez tłumy turystów – szczególnie schody prowadzące do niej. Na tych schodach bardzo często występują lokalni i nie tylko artyści zabawiając swoim śpiewem i grą na różnych instrumentach zgromadzoną tak licznie publiczność. Wstęp do samej bazyliki jest zupełnie darmowy (codziennie w godzinach 6:00-22:30), jednak w środku panuje całkowity zakaz fotografowania, co nie przeszkadza niektórym osobom w dyskretnym pstrykaniu fotek swoimi telefonami komórkowymi. Wnętrze bazyliki jest bardzo okazałe i bogate a jednocześnie subtelne i bez zbędnego przepychu. Dominuje przestrzeń, wysokie sklepienia z przepięknymi malowidłami, rzędy kolumn i łuków, niesamowite ołtarze, wysokie i wąskie witraże, niezwykłe rzeźby i srebrne posągi. Sanktuarium to jest miejscem nieustannej adoracji eucharystycznej - istnieje także możliwość nocnej modlitwy i czuwania po wcześniejszym zapisaniu się.

Tuż obok bazyliki (po jej zachodniej stronie) znajduje się Plac du Tertre, który we wszystkich przewodnikach reklamowany jest jako miejsce spotkań paryskich artystów. Nie do końca jest to prawdą, gdyż centralną część tego placu zajmują obecnie ogródki restauracyjne, a nieliczni malarze próbujący zarobić na swoich pracach stanowią jedynie tło tej scenerii. Mimo wszystko jest to bardzo urokliwe miejsce, szczególnie nocą, kiedy na tle ciemnego nieba widać podświetlone kopuły sanktuarium.

3. Paryż - dzień II - Luwr i Wieża Eiffela

Następnego dnia pogoda znacząco się pogorszyła. Od rana padało, również ochłodziło się. Taki rozwój wypadków zmusił mnie na przeniesienie zaplanowanego na niedzielę zwiedzania najsłynniejszego muzeum właśnie na dzisiaj.

Pola Elizejskie, Kabaret Lido i Hotel de La Paiva

Od Łuku Triumfalnego do Luwru prowadzi reprezentatywna aleja Paryża Avenue des Champs-Elysees. Aleja łączy ze sobą dwa place: Charles'a De Gaulle'a (z Łukiem Tryumfalnym w jego centrum) i de la Concorde (z egipskim obeliskiem), a jej ukształtowanie pozwala na podziwianie tych monumentów z obydwu końców Pól Elizejskich. Sama aleja nazywana jest najpiękniejszą w Europie, a nawet na świecie. Osobiście nie podzielam tej opinii – droga jak droga, która niczym szczególnym się nie wyróżnia. Owszem przy alei mieszczą się ekskluzywne butiki, hotele, restauracje, a jej boki obsadzone są równo przyciętymi drzewami, ale nic ponadto. Pola Elizejskie często stanowią scenę dla lokalnych tancerzy, którzy dla zgromadzonych turystów, za symboliczny datek, dają niesamowite pokazy street dance. Jest to także miejsce, gdzie nie brakuje złodziei lub oszustów próbujących wciągnąć nas w grę z kulką i 3 pudełkami. Nie ma się co łudzić na łatwą wygraną – ci, którym się to udaje z całą pewnością są podstawionymi graczami. Obserwując jedną z takich gier naliczyłam 9 podstawionych osób.

Tancerze street dance na Polach Elizejskich

Warto zwrócić w tym miejscu uwagę czytelnika na dwa adresy mieszczące się przy tej drodze. A mianowicie nr 78, przy którym urzęduje kabaret Lido de Paris i nr 25, przy którym mieści się dawny renesansowy Hotel de La Paiva.

Kabaret Lido de Paris został założony w roku 1946 przez dwóch braci. Obecnie jego pokazowym widowiskiem jest show Bonheur z udziałem 70 artystów w 23 różnorodnych układach choreograficznych. Kabaret ten daje w sumie 6 pokazów dziennie, a ceny wstępu wahają się tutaj między 80,00 a 300,00€ za osobę dorosłą. Co ciekawe istnieje także możliwość zwiedzenia tego miejsca z przewodnikiem, który opowie historię kabaretu, pokaże salę bankietową, przebieralnie oraz garderobę.

Hotel de La Paiva zbudowany został w latach 1856-1866 na zamówienie francuskiej kurtyzany Esther Lachmann (po drugim ślubie La Paiva). Przedsięwzięcie zostało sfinansowane przez jej ówczesnego kochanka, którego ostatecznie poślubiła w 1871 roku. Obiekt ten od 1903 roku należy do Travellers Club (angielskiego klubu dla dżentelmenów) i słynie z wewnętrznych imponujących schodów wykonanych z żółtego onyksu, onyksowej wanny w stylu Napoleona III oraz srebrnej wanny z 3 kurkami (tym trzecim miało płynąć mleko lub szampan – nie do picia, a do kąpieli).

Ogrody des Tuileries

Z placu Concorde wchodzimy do ogrodów des Tuileries – wysypanych żółtym żwirem, z równymi rzędami drzew, kilkoma oczkami wodnymi, przepełnionych starożytnymi kamiennymi rzeźbami oraz tymi bardziej współczesnymi, wykonanymi najczęściej z brązu.

Jeszcze tylko kilka stopni, przejście pod bogato rzeźbionym łukiem triumfalnym Arc du Carrousel i jesteśmy na dziedzińcu Luwru. Marmurowy łuk zbudowany został jako historyczny zapis spektakularnych zwycięstw militarnych Napoleona do roku 1805 i stanowił bramę wjazdową do Pałacu Tuileries (cesarskiej rezydencji), który został doszczętnie spalony podczas Komuny Paryskiej w 1871 roku. Łuk wznosi się na wysokość 19 metrów, a szeroki jest na 23 metry. Na jego szczycie znajduje się kwadryga – rzymski wóz dwukołowy zaprzężony w 4 konie – która jest kopią Koni Św. Marka z Bazyliki Św. Marka w Wenecji. Pierwotnie łuk był zwieńczony oryginalną wenecką kwadrygą, ale w 1815 roku została ona zwrócona austriackiemu imperium (Wenecja stanowiła wówczas część austriackiego terytorium), a następnie przekazana do Wenecji.

Luwr

Muzeum Luwru jest dawnym pałacem królów Francji (do 1672 roku), który został przekształcony na miejsce wystawowe po rewolucji francuskiej. Niewiele jednak brakowało, żeby Luwr podzielił wówczas losy pałacu Tuileries i również został spalony przez rewolucjonistów. Uratował go Florian Trawiński (tak tak – polski historyk sztuki), który podmienił naftę w rozstawionych już beczkach na wodę. Oficjalne otwarcie muzeum odbyło się 10 sierpnia 1793 roku, w pierwszą rocznicę końca monarchii francuskiej. Od tego czasu zbiory muzealne sukcesywnie były powiększane przez jego ówczesnych mecenasów sztuki aż do dzisiejszego stanu – około 30 tysięcy eksponatów. Obecne nietypowe i specyficzne główne wejście do tego najsłynniejszego muzeum na świecie – szklana piramida – jest wynikiem modernizacji obiektu na przełomie lat 1983-1988 i stworzenia podziemnego kompleksu dla turystów.

Obszerne i bogate zbiory muzeum zostały podzielone na 8 podstawowych działów: Dział Sztuki Bliskiego Wschodu, Dział Sztuki Starożytnego Egiptu, Dział Sztuki Starożytnej Grecji, Etrurii i Rzymu, Dział Sztuki Islamu, Dział Rzeźby, Dział Rzemiosła Artystycznego, Dział Malarstwa oraz Dział Rysunku i Grafiki. Rozmieszczone zostały na 4 kondygnacjach w 3 głównych pawilonach: Richelieu, Sully oraz Denon. Oprócz ekspozycji stałej wystawiana jest także ekspozycja czasowa, na którą będziemy potrzebowali oddzielnego biletu lub biletu łączonego.

Muzeum otwarte jest codziennie w godzinach 9:00-18:00 z wyjątkiem wtorków. W środy i piątki otwarte jest dłużej – do 21:45. Cena biletów to 12,00€ dla osoby dorosłej na ekspozycję stałą, 13,00€ dla osoby dorosłej na ekspozycję czasową lub 16,00€ dla osoby dorosłej w ramach biletu łączonego. Osoby poniżej 18 roku życia – wstęp wolny. Dodatkowo można za 5,00€ wykupić przewodnik audiowizualny (niestety nie jest dostępny w języku polskim), co wydaje się dobrym pomysłem, jeżeli nie znamy języka francuskiego, a chcielibyśmy wiedzieć, co oglądamy – wszystkie eksponaty są opisane tylko w narodowym języku Francuzów.

Jeżeli chodzi o moją przygodę w tym muzeum to zaczęła się ona prawie godzinnym czekaniem w niesamowicie długiej kolejce do wejścia. Jak się później okazało, kolejka ta nie była do kasy biletowej a do skanera bagaży, przez który musiała być prześwietlona każda, nawet najmniejsza torba. Warto zaznaczyć, że w Luwrze obowiązuje także maksymalny wymiar bagażu z którym możemy się swobodnie przemieszczać - 50cm x 25cm x 40cm. Dalsza droga prowadziła mnie schodami ruchomymi w dół do głównego holu, w którym na środku znajduje się informacja z broszurkami dla zwiedzających (również w języku polskim), liczne tradycyjne, jak i zautomatyzowane kasy biletowe. I niestety znowu stanie w kolejce – całe szczęście krótsze niż poprzednio. Zaopatrzona w aparat (możliwość robienia zdjęć bez użycia lampy błyskowej) i mapę obiektu ruszyłam w trasę przez skrzydło Sully. Plan zwiedzania zakładał, że szybko zobaczę tę część muzeum, wycofam się do głównego holu i po kolei odwiedzę pozostałe pawilony. Niestety z moich planów nic nie wyszło, po pierwsze dlatego, że zgubiłam mapę po drodze, a po drugie cały obiekt jest połączony wzajemnie kolejnymi klatkami schodowymi i różnymi przejściami w taki sposób, że nawet nie zdajemy sobie sprawy, kiedy przechodzimy z jednego skrzydła do drugiego. Po dwóch godzinach krążenia po salach z różnorodnymi eksponatami, przypadkowemu trafieniu na Wenus z Milo, moje nogi odmawiały już posłuszeństwa, a ja coraz bardziej skłaniałam się do opuszczenia tego przybytku.

Jednak być w Luwrze i nie zobaczyć sztandarowego eksponatu – Mona Lisy – to tak, jakby biec w zawodach na 800 metrów i zrezygnować tuż przed metą. Problem w tym, że ja nie wiedziałam za bardzo gdzie się znajduję i nie wiedziałam gdzie mogę znaleźć ten słynny obraz autorstwa Leonarda da Vinci. Zaświtała myśl – znaleźć jakąś porzuconą mapę. Pamiętałam, że w tym krótkim przewodniku położenie tego obrazu zostało zaznaczone. Po dwudziestominutowych poszukiwaniach znalazłam na trzecim piętrze plan w języku z dalekiego wschodu. Teraz musiałam zlokalizować swoje położenie, co też nie okazało się trudne, gdyż przy każdej klatce schodowej, na ścianie można znaleźć układ piętra. Zbliżając się do miejsca przeznaczenia zauważyłam, że tu i ówdzie znajdują się także znaki kierujące do tego renesansowego malowidła. Weszłam do sali nr 7 na I piętrze rozglądając się niecierpliwie po ścianach. I dziwiło mnie, że ludzi tak jakoś mało, a jednocześnie jest tak gwarno. Kiedy zbliżyłam się bardziej do centralnej części sali, która od wejścia oddzielona była ścianką działową, zobaczyłam tłum napierający na barierki rozstawione w bezpiecznej odległości właśnie od tej ścianki. Tak, Mona Lisa z tym swoim subtelnym uśmiechem, wisiała dokładnie na owej ściance, zabezpieczona dodatkowo szklaną szybą, żeby drapieżny tłum przypadkiem nie zrobił jej krzywdy. Dwóch strażników pilnujących porządku, tłum turystów z wyciągniętymi aparatami w rękach i każdy próbuje uchwycić najlepsze ujęcie samego obrazu lub siebie na jego tle. Nie pozostało mi nic innego jak cierpliwe przepychanie się do pierwszej linii i efektywne wykorzystanie tego momentu. Usatysfakcjonowana widokiem i zdjęciami postanowiłam skierować się do wyjścia i zupełnie opuścić muzeum Luwr. Po prostu nie byłam w stanie kontynuować zwiedzania – moje nogi stanowczo zaprotestowały.

Nocne zdobywanie Wieży Eiffela

Pod wieczór, po dłuższym odpoczynku w przyjemnej restauracyjce i spróbowaniu ślimaków, wybrałam się zdobyć wieżę Eiffela. W czasie drogi słoneczko stopniowo zachodziło i jak dotarłam pod wieżę było już zupełnie ciemno, a samą konstrukcję rozświetliły złote, ksenonowe światła. Muszę przyznać, że zrobiło to na mnie wrażenie. Ale jeszcze większe wrażenie zrobiły na mnie niebieskie, migające przez 5 minut światełka, niczym najlepsza iluminacja na święta Bożego Narodzenia, które uruchamiają się co pełną godzinę od momentu włączenia oświetlenia wieży do godziny 1:00 w nocy. Widowisko to zapierało dech w piersiach, a wszyscy turyści, jak urzeczeni przez jakąś tajemniczą siłę, wpatrywali się w wieżę właściwie bez jakiegokolwiek ruchu. Tylko flesze aparatów błyskały a z piersi wyrywały się okrzyki zachwytu, uznania a nawet podziwu.

O dziwo wjazd na wieżę po godzinie 22:00 jest jak najbardziej możliwy. Wystarczy ustawić się w jednej z 3 kolejek do kas, przy jednym z trzech filarów: północnym, wschodnim lub zachodnim i cierpliwie odczekać swoją kolej. Już wtedy nasze bagaże przechodzą pierwszą kontrolę – pilnujący strażnik zagląda do większych toreb, plecaków, reklamówek itp. Po zakupie biletu przechodzimy do następnej kolejki, tym razem prześwietlającej nas i nasze bagaże niczym na lotnisku. Teraz już szybkie przejście do windy, która powinna nas zawieźć na 1 i 2 taras.

W moim przypadku winda przy północnym filarze akurat nie zatrzymywała się na 1 piętrze i od razu wysiadłam na tarasie na 2 piętrze, na wysokości 115 metrów. Ten poziom jest dwupiętrowy i znajdziemy tutaj sklep z pamiątkami, bufet, restaurację, historię budowy wieży umieszczoną za szklanymi szybami, windę na szczyt wieży (nie ma bezpośredniej windy na szczyt, należy się właśnie przesiąść na drugim piętrze, jeżeli chcemy tam dotrzeć) i taras widokowy, który umożliwia podziwianie pełnej panoramy Paryża i zrobienie fantastycznych zdjęć – również w nocy. Wszystko dookoła jest rozświetlone, podświetlone i bez trudu zlokalizujemy i rozpoznamy wszystkie najważniejsze zabytki tego magicznego miasta: Łuk Triumfalny na Placu de Gaulle, Obelisk na Placu de la Concorde, Luwr, Bazylikę Sacre-Coeur, Katedrę Notre-Dame, Hotel des Invalides, École Militaire oraz Pałac de Chaillot z wyraźnie widocznym tłumem zgromadzonym na placu du Trocadero. A gdy tylko wieża zaczyna migać na niebiesko, to plac du Trocadero ożywia się mnóstwem błyskających fleszy.

Szczytowy taras znajduje się 161 metrów wyżej i wówczas już w kadr naszego wzroku i aparatu wkrada się niebieski, nawigacyjny promień, który cyklicznie krąży wkoło wieży i podobno jego światło ma zasięg aż do 80 km. Na szczycie znajduje się także The Champagne Bar otwarty codziennie od południa do 22:00, w którym możemy kupić kieliszek szampana (cena waha się od 12,00 do 21,00€) i delektować się jego delikatnym, musującym smakiem w tych wyjątkowych okolicznościach. Prawdopodobnie, na tej wysokości, bąbelki dwukrotnie szybciej uderzają do głowy.

Moja wycieczka po wieży Eiffela trwała przeszło godzinę. Niestety, najwięcej czasu spędziłam w kolejkach do wind - w sumie w trzech: na drugim piętrze przy wjeździe na szczyt, przy zjeździe z góry na drugie piętro i przy zjeździe z drugiego piętra na sam dół.

Wjazd na wieżę do 2 poziomu kosztuje 9,00€, na szczyt 15,00€ za osobę dorosłą. Jeżeli chcielibyśmy sprawdzić naszą kondycję fizyczną w wejściu po 704 stopniach (tyle stopni prowadzi na 2 poziom), za tą przyjemność zapłacimy jedynie 5,00€ za osobę dorosłą. Bilety można także kupić za pośrednictwem oficjalnej strony, ale trzeba to zrobić przynajmniej z 2-3 miesięcznym wyprzedzeniem - wcześniejsze terminy są kompletnie zarezerwowane. Zwiedzanie wieży Eiffela możliwe jest przez cały rok, w okresie letnim (15 czerwiec - 01 wrzesień) w godzinach 9:00-24:00, reszta roku 9:30-23:00.

Swoją wędrówkę po Paryżu w tym dniu zakończyłam spacerem po ogrodach Trocadero (o dziwo fontanny ciągle działały mimo zbliżającej się północy) oraz podziwianiem migającej iluminacji wieży właśnie z placu du Trocadero.

4. Paryż - dzień III - Autobusem przez Paryż

Wybierając się do Paryża nie zakładałam takiej formy zwiedzania miasta. Ambitnie przygotowałam trasę o dystansie około 25 km, na zaledwie 5 i pół godziny marszu. Zdawałam sobie sprawę, że jest to trasa wymagająca sporego wysiłku, ale naiwnie wierzyłam, że dam radę. Po zwiedzaniu Luwru nie miałam już żadnych wątpliwości, że jest to zadanie niewykonalne dla mnie i rozglądałam się za inną, wygodniejszą formą zwiedzania.

Autobusem „Hop On Hop Off” przez Paryż

Taką właśnie formę stanowią autobusy piętrowe oferujące turystom przejazdy wycieczkowe po mieście. Jedynym problemem wydawała się bardzo zmienna pogoda tego dnia – paryskie niebo dostarczało przyjemnych promieni słonecznych lub skąpane było w ulewnym deszczu. I tak bez przerwy i na okrągło. Ktoś zapyta, dlaczego ten fakt mnie niepokoił, skoro miałam zamiar jechać autobusem. A mianowicie, żeby w pełni cieszyć się tego typu wycieczką, należało usiąść na górnym pokładzie, który niestety był całkowicie odkryty – przynajmniej tak mi się wydawało. Okazało się na miejscu, czyli pod Łukiem Triumfalnym, że tego typu atrakcje realizowane są przez 3 różne serwisy, a jeden z nich posiadał autobusy z zadaszeniem. Skorzystałam właśnie z oferty tego przewoźnika (Foxity) i za wycieczkę typu „wsiadasz i wysiadasz” na dowolnym przystanku tegoż przewoźnika („Hop On Hop Off”) zapłaciłam 20,00€. Wydawała się to bardzo korzystna oferta, gdyż jednorazowy, dwugodzinny przejazd kosztuje jedynie 3,00€ mniej.

Każdy turysta decydujący się na taką wycieczkę otrzymuje dodatkowo jednorazowe słuchawki do uszu, które przypiąć należało do panelu znajdującego się na oparciu każdego siedzenia i za pośrednictwem których można było posłuchać w wybranym języku (niestety polskiego nie było) ciekawostek o zabytkach znajdujących się wzdłuż trasy przejazdu. A wiodła ona wokół Łuku Triumfalnego, przez Pola Elizejskie, obok Pałaców Grand i Petit, przez promenadę des Invalides i wkoło Hotelu des Invalides, przed Ecole Militaire, środek Pól Marsowych, przed Wieżą Eiffela, wokół Placu Concorde, obok Kościoła La Madeleine, Opery Garnier, Placu Vandome, przed Luwrem, wzdłuż prawego brzegu Sekwany, przed Katedrą Notre-Dame, Instytutem Francuskim, Muzeum D'Orsay, dawnym Pałacem Bourbon (Assemblée Nationale), z powrotem przez Plac Concorde i Pola Elizejskie do Łuku Triumfalnego. W moim wypadku zdarzenia losowe nieco zmieniły tą trasę, a mianowicie zamiast przejechać przed Luwrem autobus zmuszony został do okrążenia go dookoła na skutek zamknięcia przejazdu drogą du Carrousel przez francuską policję. Nawet kierowca był zaskoczony.

Wzdłuż lewego brzegu Sekwany - most Pont des Arts

W trakcie tej jazdy postanowiłam, że wysiądę w okolicach Katedry Notre-Dame i zrealizuję część mojej południowej trasy przygotowanej przed przyjazdem do Paryża. Tak też zrobiłam i ruszyłam wzdłuż lewego brzegu Sekwany, w kierunku Instytutu Francuskiego. Co ciekawe Instytut ten znajduje się naprzeciwko mostu Pont des Arts, którego nazwa powinna zostać zmieniona na most zakochanych. To właśnie tutaj lokalne jak i przyjezdne pary ukłute strzałą amora postanowiły zapiąć swoje uczucie na wieki metalową kłódką, a klucz wyrzucić w przepastne nurty Sekwany, aby nikt go nie odnalazł i nie stanął na drodze wielkiej namiętności. Niestety rzeczywistość nie rysuje się zbyt różowo dla zakochanych, gdyż władze miasta systematycznie usuwają wszystkie kłódki z tego mostu co kilka lat. Można przypuszczać, że kolejne takie „porządki” nastąpią dość szybko, gdyż podczas mojej wizyty na tym moście, nie było już żadnego wolnego miejsca do przypięcia swojego „miłosnego amuletu” na balustradach, a także latarnie zostały częściowo zaadoptowane na zacnych stróżów namiętności.

Kościół Saint-Sulpice, Pałac Luksemburski, Pantheon

Moje dalsze kroki skierowałam wzdłuż Rue de Seine, skąd dostałam się na Plac Saint-Sulpice z piękną kamienną fontanną i klasycystycznym kościołem św. Sulpicjusza z symetryczną fasadą i dwoma wieżami, które znacznie różnią się w wyglądzie między sobą. Ciekawostką może być fakt, że właśnie ten kościół jest bohaterem jednej z kluczowych scen powieści oraz filmu Kod Leonarda da Vinci.

Stąd już tylko rzut t kamieniem do Ogrodów Luksemburskich i Pałacu du Lexembourg (obecnej siedziby senatu). Ogrody są przedstawicielem klasycznego ogrodu francuskiego charakteryzującym się regularną kompozycją z równymi rzędami jednakowo przyciętych drzew, szerokimi alejami, kwietnikami, licznymi rzeźbami, oczkami wodnymi, fontannami, ławkami i metalowymi krzesłami. O tej porze roku ogród rozkwita pięknymi barwami pachnących kwiatów oraz wypełnia się ptasim świergotem, który unosi się między gałęziami licznych drzew i krzewów.

Na północ od Pałacu Luksemburskiego znajduje się neoklasycystyczny Teatr Odeon, który został otwarty już w 1782 roku, natomiast na wschód od Pałacu mieści się jeden z najstarszych uniwersytetów w Europie – Sorbona oraz nieco dalej – Pantheon. Budowla ta pierwotnie została zbudowana jako kościół, po rewolucji francuskiej pełni rolę grobowca dla sławnych i zasłużonych Francuzów. Spoczywają tu m.in. autor „Kandyda” - Wolter, genewski pisarz Jean-Jacques Rousseau, autor „Nędzników” oraz „Dzwonnika z Notre Dame” - Victor Hugo, francuski pisarz Emile Zola, nasza polska laureatka Nagrody Nobla – Maria Skłodowska Curie oraz jej mąż Piotr Curie. W pobliżu Placu du Pantheon znajduje się także dość osobliwy posąg autorstwa Shen'a Hong-Biao, pochodzący z 2009 roku. Przedstawia on nagiego, dobrze zbudowanego Mongoła.

Z tego miejsca udałam się prosto na sekwańską wyspę Ile de la Cite zobaczyć z bliska słynną gotycką Katedrę Notre-Dame zbudowaną na planie krzyża łacińskiego.

Katedra Notre-Dame

Trzeba przyznać, że ta kamienna budowla robi niesamowite wrażenie, a szczególnie jej pięknie rzeźbione portale wejściowe (Portal Sądu Ostatecznego, Najświętszej Marii Panny oraz Świętej Anny), galeria 28 królów judzkich, czyli kamienne posągi królów Judei z okresu poprzedzającego pojawienie się Chrystusa oddzielone od siebie kolumnami, niezwykłe rozety, przerażające gargulce i chimery, strzeliste wieże, niesamowite pinakle (smukłe wieżyczki) misternie zdobione oraz potężne przypory. Wszystko to sprawia, że katedra dominuje potęgą a jednocześnie zaskakuje swoją lekkością i ażurowym wzornictwem.

Dalsze zwiedzanie Paryża zostało gwałtownie przerwane przez bezkompromisową pogodę. Nagle niebo niebezpiecznie pociemniało, zerwał się porywisty wiatr i w niedługim czasie prosto z wrogo wyglądających chmur spadła ściana deszczu. Postanowiłam więc zakończyć moją wycieczkę, tym bardziej, że okazało się, iż nadszedł czas odjazdu ostatniego autobusu „Hop On Hop Off”.

Kilka słów na zakończenie

I tak zakończył się mój weekend w Paryżu – mieście, które często nazywane jest miastem miłości, zakochanych, marzeń, czy nawet wiecznie żywym miastem. Przede wszystkim jest to jednak miasto sztuki przez duże „S”. I trzeba przyznać z ręką na sercu, że 3 dni to stanowczo za mało, żeby odkryć wszystkie jego tajemnice, interesujące miejsca czy choćby oddać się w pełni podziwianiu jego dziedzictwa. A co tu mówić o zatrzymaniu się, chociażby na chwilę, w jednym z jego licznych i cudownych ogrodów i po prostu cieszeniu się tym, co mamy na wyciągnięcie ręki – życiem i kolejnym mijającym dniem.

5. Przydatne informacje

Jeden karnet do 57 najważniejszych paryskich muzeów i zabytków

W ramach promowania zabytków i zbiorów sztuki wśród odwiedzających Francję, w 1986 roku powstało stowarzyszenie intermusées, którego głównym celem było i jest uproszczenie dostępu turystów do bardziej i mniej popularnych miejsc. W ten sposób stworzono jedną przepustkę umożliwiającą zwiedzanie 57 francuskich muzeów i zabytków. Karnet ten można wykupić za pośrednictwem oficjalnej strony internetowej parismuseumpass.fr i wybrać jedną z 3 opcji:

2 dniowa przepustka – cena 42,00€,
4 dniowa przepustka – cena 56,00€,
6 dniowa przepustka – cena 69,00€.

Przepustka umożliwia nieograniczoną liczbę wizyt w danym obiekcie oraz bezpośredni dostęp, bez czekania w kolejkach. Karnet należy wypełnić swoim nazwiskiem i imieniem, datą rozpoczęcia zwiedzania. Każda przepustka dodatkowo zawiera ulotkę informacyjną o dostępnych w jej ramach zabytkach wraz z mapą poglądową.

Lista paryskich zabytków i muzeów dostępnych do zwiedzania w ramach tego karnetu:

Łuk Triumfalny
Muzeum Armii (Musée de l'Armée) – Hotel des Invalides
Muzeum Sztuki Współczesnej - Musée National d'Art Moderne – Centrum Georges Pompidou
Muzeum Narodowe Sztuki Azjatyckiej - Musée National des Arts Asiatiques – Guimet – Place d'lena
Muzeum Sztuki Dekoracyjnej - Musée Des Arts Décoratifs – 107 rue de Rivoli
Wystawa tymczasowa Moda i Tekstylia - Mode et Textile – 107 rue de Rivoli
Wystawa tymczasowa Reklama - Publicite – 107 rue de Rivoli
Muzeum Musée Nissim de Camondo – 63 rue de Monceau
Muzeum Historii Techniki - Musée des Arts et Métiers – 60 rue Reaumur
Muzeum Sztuki Kultur Pozaeuropejskich - Musée du quai Branly – 37 quai Biranly
Kaplica Pokutna - Chapelle expiatoire – 29 rue Pasquier
Muzeum Kina - La Cinémathèque française - Musée du Cinéma – 51 rue de Bercy
Muzeum Nauki i Przemysłu - Cité des Sciences et de l'Industrie – 30 av. Corentin Cariou
Dawny Pałac Królewski i więzienie - Conciergerie – wyspa Ile de la Cite, 2 boulevard du Palais
Muzeum Narodowe Eugène Delacroix - Musée National Eugène Delacroix – 6 rue de Furstenberg
Muzeum Kanalizacji - Musée des Égouts de Paris – Most de l'Alma, 93 Quai d'Orsay
Muzeum Arabskie - Musée de l'Institut du Monde Arabe – 1 rue des Fosses-Saint-Bernard
Muzeum Sztuki i Historii Judaizmu - Musée d'Art et d'Histoire du Judaïsme – 71 rue du Temple
Luwr – Pałac Palais du Louvre
Narodowe Muzeum Morskie - Musée national de la Marine – Pałac Palais de Chaillot, 17 place du Trocadero
Muzeum Narodowe Francuskich Monumentów - Musée national des Monuments Français (Cité de l'architecture et du patrimoine) – Plac Place du Trocadero
Muzeum Narodowe Gustave Moreau - Musée national Gustave Moreau – 14 rue de la Rochefoucauld
Narodowe Muzeum Wieków Średnich - Musée de Cluny - Musée National du Moyen Âge – 6 Place Paul-Painleve
Muzeum Muzyki - Musée de la Musique – 221 av. Jean-Jaures
Krypta w Katedrze Notre-Dame - Crypte archéologique du parvis Notre-Dame – dziedziniec Katedry Notre-Dame, 7 Place Jean-Paul II
Katedra Notre-Dame - Tours de Notre-Dame – Plac Place Jean-Paul II
Muzeum Sztuki z okresu impresjonizmu – Muzeum Oranżerii - Musée de l'Orangerie – Plac Place de la Concorde
Muzeum Sztuki Orsay - Musée d'Orsay – wejście od ulicy 1 rue de la Legion d'Honneur
Centrum i Muzeum Nauki w Paryżu - Palais de la découverte – Avenue Franklin Roosevelt
Panteon - Pantheon – Plac Place du Pantheon
Muzeum Modeli Wojskowych - Musée des Plans-Reliefs – Hotel des Invalides
Muzeum Sztuk Pięknych Rodina - Musée Rodin – 79 rue de Varenne, Hotel Biron
Święta Kaplica – Sainte-Chapelle – 8 boulevard du Palais
Muzeum Ernesta Héberta - Musée Hébert – 85 rue du Cherche-Midi, Hôtel de Montmorency-Bours
Muzeum Wojskowe - Musée de l'Ordre de la Libération – Hotel des Invalides
Muzeum Poczty La Poste - Musée de La Poste – 34 boulevard de Vaugirard

Lista zabytków i muzeów dostępnych do zwiedzania w ramach tego karnetu w obrębie Paryża:

Muzeum Lotnictwa i Astronautyki Le Bourget - Musée de l'Air et de l'Espace – lotnisko Paryż-Le Bourget
Narodowe Muzeum Archeologiczne - Musée d'archéologie nationale – Plac Place Charles de Gaulle, 78100 Saint-Germain-en-Laye
Narodowe Muzeum Ceramiki - Musée national de Céramique – Plac Place de la Manufacture, 92310 Sèvres
Opactwo w Chaalis - Abbaye Royale de Chaalis - 60300 Fontaine-Chaalis
Zamek Château de Champs-sur-Marne - 31 rue de Paris, 77420 Champs-sur-Marne
Zamek i Muzeum Château de Compiègne - Musées et domaine nationaux de Compiègne – Plac Place du Général de Gaulle, 60 200 Compiègne
Muzeum Conde i Zamek Chantilly - Musée Condé, Château de Chantilly - 60500 Chantilly
Muzeum Narodowe Współpracy Francusko-Amerykańskiej i Zamek Blérancourt - Musée national de la Coopération franco-américaine - Château de Blérancourt, 02300 Blérancourt
Muzeum Sztuki Maurice Denis - Musée départemental Maurice Denis - 2 rue Maurice Denis, 78100 Saint-Germain-en-Laye
Rezydencja Królewska w Fontainebleau - Château de Fontainebleau - 77300 Fontainebleau
Zamek Maisons - Château de Maisons-Laffitte - 2 av. Carnot, 78600 Maisons-Laffitte
Muzeum i Zamek w Malmaison - Musée du château de Malmaison - Château de Malmaison Avenue du Château, 92500 Rueil-Malmaison
Zamek w Pierrefonds - Château de Pierrefonds - Rue Viollet-le-Duc, 60350 Pierrefonds
Muzeum Narodowe w Port-Royal des Champs - Musée National de Port-Royal des Champs - Route des Granges, 78114 Magny-les-Hameaux
Zamek w Rambouillet - Château de Rambouillet - 78120 Rambouillet
Muzeum Narodowe Renesansu i Zamek w d'Écouen - Musée national de la Renaissance - Château d'Écouen, 95440 Ecouen
Dom Rodina w Meudon - Maison d'Auguste Rodin à Meudon - Villa des Brillants, 19 av. Auguste Rodin, 92190 Meudon
Bazylika św. Dionizego w Saint-Denis - Basilique cathédrale de Saint-Denis - 1 rue de la Légion d'Honneur, 93200 Saint-Denis
Willa Savoye w Poissy - Villa Savoye - 82 rue de Villiers, 78300 Poissy
Pałac w Wersalu - Palace of Versailles - 78000 Versailles
Zamek Vincennes - Château de Vincennes - Avenue de Paris, 94300 Vincennes

Niektóre z wymienionych obiektów mogą być zamknięte na czas renowacji – wszystkie informacje na ten temat można znaleźć na oficjalnej stronie.