Fuerteventura - Ajuy

1. Informacje ogólne o wiosce rybackiej Ajuy 2. Opis szlaku prowadzącego do jaskiń 3. Przydatne informacje 4. Galeria wioski Ajuy

1. Informacje ogólne o wiosce rybackiej Ajuy

Ajuy to niewielka, nadmorska wioska rybacka (zaledwie 85 mieszkańców) położona w zachodniej części wyspy, w gminie Pajara, której część w 1994 roku została uznana za Pomnik Przyrody i wchodzi on w skład Betancuria Rural Park.

Najstarsze skamieniałości morskie oraz osady oceaniczne w całym archipelagu Wysp Kanaryjskich zostały stwierdzone właśnie tutaj i stanowią one ogromną wartość naukową pod względem geologicznym oraz paleontologicznym. A wszystko za sprawą tego, że większość wąwozów masywu Betancuria ma swoje ujścia właśnie w tych okolicach tworząc wysokie, chropowate klify. W porach i szczelinach klifów przez wieki osadzał się materiał sedymentacyjny i przetrwał do dzisiejszych czasów będąc cennym surowcem badawczym.

Skaliste wybrzeże ma także ogromną wartość ekologiczną (jest domem dla rodzimych, często endemicznych gatunków roślin i zwierząt) oraz etnograficzną (tutaj odbywało się wydobycie kamienia wapiennego, produkcja kostki brukowej z sjenitu, które eksportowane były na inne wyspy z ówczesnego portu Puerto de la Pena).

Obszar chroniony znajduje się po prawej stronie od plaży i zajmuje teren o powierzchni 31,8 hektarów.

Największą wartość przedstawia linia brzegowa, gdzie można wyróżnić:

skamieliny (dunas fosiles)
wapienniki (hornos de cal)
skaliste siedliska dla ptaków drapieżnych (el cantil)
rampę (la rampa)
dawny port Puerto de la Pena
zbiornik - rodzaj zsypu
zatoczkę Caleta Negra wraz z jaskiniami

Na terenie parku znajdują się także:

podziemny tunel
dawny urząd celny Casa de la Aduana

Większość tych atrakcji można zobaczyć korzystając ze specjalnej ścieżki przygotowanej z myślą o turystach.

2. Opis szlaku prowadzącego do jaskiń

Podążając szlakiem wzdłuż skalistego wybrzeża

Rozpoczyna się ona u podnóża plaży (po jej prawej stronie) i pnie w górę wybrukowaną, dość szeroką aleją. Na samym jej początku można zobaczyć niewielkie stosy z kamieni ułożone przez turystów na wzór sztuki rock balancing. Wygodne podejście kończy się na rozległym terenie, którego struktura to mieszanina porowatych, jasnych skał i wystających ciemniejszych kamieni o różnej wielkości. To tutaj wytrwałe i spostrzegawcze osoby mogą odnaleźć ciekawe skamieliny oceanicznych zwierząt.

Kolejny etap trasy wymaga niewielkiego wysiłku i wspinaczki po nierównych skałach do uformowanej w sposób naturalny (przez erozję) lub sztuczny (w skutek działalności człowieka) krawędzi przypominającej podniesioną falę morską. Z tego miejsca roztacza się piękny widok na okoliczne wzgórza i ciekawą linię brzegową. Po krótkim dystansie dochodzimy do rozdroża. Droga w dół prowadzi do mola oraz wapienników (5 minut), droga na wprost prowadzi do zatoki Caleta Negra oraz jaskiń (15 minut).

Przemysł związany z wydobyciem kamienia wapiennego i jego przetwarzaniem w wapno osiągnął swój szczyt w XIX wieku i trwał do końca lat sześćdziesiątych wieku XX. Wówczas stopniowo wapno zastępowane było przez importowany cement.

Wydobywany tutaj kamień wapienny wyróżniał się wysoką zawartością węglanu wapnia, a to za sprawą obecności w skale resztek skorup i szkieletów morskich zwierząt. To powodowało, że w wyniku przetwarzania tego kamienia (wypalania) otrzymywany produkt (wapno) cechował się bardzo wysoką jakością i jasnym, białym kolorem.

Do wypalania wapnia używano wyjątkowych pieców (wapienników), które zostały bezpośrednio wydrążone w skałach. Przy pomocy ognia kamień wapienny przekształcał się w wapno palone.

W ówczesnych czasach eksportowano zarówno nieprzetworzony kamień wapienny oraz gotowy produkt – wapno.

Do zatoki prowadzi wąska i kręta ścieżka ograniczona od strony morza drewnianą balustradą. Pokonując jej kolejne metry coraz dokładniej widać zatokę oraz liczne jaskinie, które powstały na jej obwodzie.

Jaskinie nad zatoką Caleta Negra powstały w sposób naturalny – na skutek erozji wiatru i wody morskiej lub wskutek erupcji wulkanów. Są one oddalone od plaży jakieś 2 km i można część z nich zwiedzić.

Tuż przed końcem trasy znajduje się kolejne rozwidlenie dróg – ta w dół prowadzi do rampy dawnego portu i jaskiń (kierunek Caleta Negra y cuevas), ta na wprost do kamiennego zbiornika (tolva) - rodzaju zsypu, którym transportowano wapno lub kamień wapienny na rampę w porcie. Niestety, podczas mojej wizyty, ścieżka do jaskiń została zagrodzona i nie miałam możliwości zejścia w dół.

Plaża Playa de Ajuy - Playa de los Muertos

Z plażą tą wiąże się dość odległa historia. Niedaleko tego miejsca w 1402 roku wylądował Norman Jean de Béthencourt, który odpowiada za podbój wyspy. Po utworzeniu miasta Betancuria, Ajuy pełniło rolę głównego portu (Puerto de la Pena), gdzie importowane towary były rozładowywane a eksportowane załadowywane na statki. Port był miejscem nieustannych, krwawych ataków piratów, dlatego czarna plaża nazwana został Playa de los Muertos – Plażą Martwych.

Obecnie portu już nie ma a plaża używana jest jedynie przez lokalnych rybaków, o czym świadczą kolorowe łodzie pozostawione na brzegu.

Urok plaży związany jest z jej czarnym, nagrzanym wręcz „do czerwoności” przez słońce piaskiem. Bez zabezpieczającego obuwia o oparzenia stóp nietrudno. Zupełnie naturalnym zjawiskiem jest widok amatorów kąpieli, którzy w drodze powrotnej do miejsca plażowania podskakują na rozgrzanym piasku niczym Artur Partyka w Atlancie. Dodatkowo cały ten piasek w promieniach słońca przepięknie iskrzy się jakby był posypany brokatem. Po uważniejszym przyjrzeniu się, można zobaczyć wśród matowych czarnych ziarenek pojedyncze, błyszczące się, wyszlifowane drobinki, które perfekcyjnie odbijają światło, jak miniaturowe czarne lusterka.

Długość plaży wynosi około 270 metrów i zamknięta jest w niewielkiej zatoczce ograniczonej skalistymi cyplami po obu stronach. Zejście do morza jest dość przyjemne, tylko w niektórych miejscach można zobaczyć niewysokie skałki wystające z wody. Jednak należy tutaj zachować dużą ostrożność – wodę w tym miejscu cechują dość zdradzieckie prądy, które bez większego trudu potrafią wyciągnąć na otwarty ocean nieostrożnych. Do tego dochodzą dość wysokie fale o dużej sile, które z lekkością przemieszczają człowieka siedzącego na brzegu. A plaża nie jest strzeżona. Tylko świetni pływacy mogą odważyć się wypłynąć poza strefę tworzenia się fal i bujać się na rozkołysanym oceanie. Bardziej przyjazne warunki panują w czasie odpływu, kiedy wśród skał tworzą się płytkie i ciepłe baseny.

Pomimo tego, że Ajuy to bardzo niewielka wioska, to dojazd do samej plaży możliwy jest asfaltową drogą, która kończy się parkingiem nad samym morzem. Na parkingu mieści się toaleta i przebieralnia, a okalające go budynki to w większości restauracje, w których można skosztować lokalnych specjałów.

Plaża Playa de los Muertos jest miejscem, gdzie można spędzić nawet cały dzień korzystając z kąpieli zarówno morskiej, jak i słonecznej.