Teneryfa - Paisaje Lunar – Skały Księżycowe

1. Informacje ogólne o Paisaje Lunar

Paisaje Lunar – dosłowne tłumaczenie z hiszpańskiego to „krajobraz księżycowy”. I faktycznie widząc te niesamowite skały można odnieść wrażenie, jakby stąpało się po zupełnie innej planecie. A wszystko to za sprawą sił natury, które działały na przestrzeni kolejnych wieków. Początkowo były to wielokrotne erupcje wulkanu, który wyrzucał kolejne porcje popiołu. W ten sposób powstały skały pumeksowe, które na skutek działania erozji wietrznej i deszczowej utworzyły fenomenalne formacje stożkowe o niemalże idealnie gładkiej powierzchni. Paisaje Lunar znajdują się u podnóża grzbietu olbrzymiej kaldery Las Canadas i dostać się do nich można tylko pieszo.

2. Opis szlaku do Skał Księżycowych

Dwie drogi do Paisaje Lunar

Będąc na Teneryfie nie da się uniknąć pieszych wycieczek, jeżeli chcemy przeżyć niezapomniane chwile, obejrzeć niecodzienne widoki lub po prostu poobcować z naturą. Tak jest w przypadku wycieczki na Paisaje Lunar – Skały Księżycowe.

Można się tu dostać tylko pieszo i jest to kilkunastokilometrowy szlak  (w obie strony) – tak więc polecany jest jedynie osobom z dobrą kondycją. Do tych cudownych skał prowadzą przynajmniej dwie drogi.

Pierwszą możliwą drogą jest szlak PR TF-72 zapoczątkowany w miasteczku Vilaflor. Z tamtejszego placu przykościelnego Plaza Doctor Perez Caceres kierujemy się, zgodnie z wskazówkami, na obrzeża wioski i dalej przez lasy sosnowe prosto do celu. Szlak jest bardzo dobrze oznakowany (tabliczki, drogowskazy na rozdrożach,  znaki na kamieniach, drzewach itp.) i raczej nie ma możliwości zgubienia drogi. Droga w obie strony ma dystans około 14 km i w tamtejszych warunkach (biorąc pod uwagę zarówno klimat, trudność podejścia oraz liczne przystanki na robienie zdjęć) jej przejście będzie wynosiło 6-7 godzin.

Drugą możliwość dojścia do Skał Księżycowych daje leśna, kamienista droga Pista Madre del Agua. Dojechać do niej można trasą TF-21. Za miasteczkiem Vilaflor (kierując się do Parku Narodowego Teide), za 66-tym kilometrem (na zakręcie) mieści się niewielki parking – a właściwie leśna zatoczka, na której można pozostawić samochód. Dalej należy kierować się kamienistą drogą (około 3,6 km) – dawniej istniała możliwość przejazdu samochodem tą drogą, obecnie jest to surowo zabronione pod karą grzywny –  aż dojdziemy do szlaku PR TF-72, którym bez przeszkód dotrzemy do celu.

Rozwidlenie szlaku TF-72 - w którą stronę teraz?

Szlak PR TF-72 w pewnym momencie rozwidla się na dwie różne drogi, które tak naprawdę zataczają koło. Zgodnie z informacją umieszczoną na nim obie te drogi prowadzą do Paisaje Lunar i są mniej więcej tej samej długości (3,6 i 3,7 km). Z doświadczenia polecam drogę odrobinę krótszą (3,6 km), która prowadzi na lewo, lekko pod górę. Jest to zdecydowanie łagodniejsze podejście.

W czasie właśnie tej drogi przez las sosnowy mijamy m.in. pomnik przyrody – sosnę Pino Padre, gruzy dawnej wiejskiej posiadłości Casa Marrubial, pierwsze, specyficznie wyrzeźbione przez erozję formacje skalne, wąwóz  Barranco Eris del Carnero ze śladami zastygłej rzeki magmowej, aż docieramy do celu wycieczki – Paisaje Lunar mieszczących się na wysokości około 1900 m n.p.m.

Paisaje Lunar - historia powstania

Oryginalna nazwa tych skał to  Los Escurriales. Tablica informacyjna dostarcza wiadomości na temat ich powstania. Skały powstały na skutek działania dwóch czynników: erupcji wulkanów oraz degradującej siły erozji (wiatr i deszcz). 500 000 lat temu, podczas potężnego wybuchu wulkanu, w powietrze zostały wyrzucone ogromne masy popiołów, kamieni oraz dymu. Wiatr przemieszczał chmurę tego ognistego materiału na odległe tereny. Po pewnym czasie materiał ten zaczął stopniowo opadać na ziemię w postaci drobnego deszczu, a wydzielane ciepło powodowało wzajemne topienie i scalanie się cząstek. Późniejsze erupcje wulkanu  i kolejne wyrzucane masy przykryły wcześniejsze osady, bardziej odpornymi materiałami. Na przestrzeni tych wszystkich lat, ciągłe działanie erozji (wiatr i woda) nadało obecny kształt tym pumeksowo-żużlowym skałom. Te wspaniałe, naturalnie wyrzeźbione formacje są jednocześnie bardzo kruche i wrażliwe na działanie wszelkich czynników zewnętrznych – w tym chodzenia po nich przez ludzi.

Droga powrotna

Kierując się dalej szlakiem PR TF-72 mijamy po lewej stronie rozdroże, gdzie nasz szlak łączy się ze szlakiem PR TF-83 (prowadzi on do miasteczka Granadilla de Abona) oraz PR TF-831 (prowadzi on do wioski Las Vegas) oraz ruiny dawnego gospodarstwa wiejskiego Los Llanitos. W kolejnych etapach szlak kilkukrotnie przecina kamienistą drogę  Pista Madre del Agua i ostatecznie dochodzi do początkowego rozdroża (w ten sposób zatoczyliśmy koło). Jeszcze tylko, albo aż, powrotna droga do zaparkowanego samochodu – w moim przypadku do 66-tego kilometra na drodze TF-21.

Trasa ta, podobnie jak szlak PR TF-72, ma długość około 14 km długości w obie strony. W tym przypadku jednak należy się liczyć z większym wystawieniem swojej osoby na działanie promieni słonecznych. Jak jeszcze przed południem można oczekiwać  miejsc ocienionych (zwłaszcza pod zachodnimi stokami gór), tak po południu słońce niemiłosiernie praży w otaczające skały, co dodatkowo potęguje uczucie gorąca i próżno szukać jakiegokolwiek schronienia. W pewien sposób rekompensuje nam to wspaniały widok rozpościerający się z drogi Pista Madre del Agua na południową część wyspy – miasteczko Vilaflor, górę Montana Colorada, a przy dobrej widoczności można dostrzec nawet ocean.

3. Przydatne informacje

Mapa szlaków prowadzących do Paisaje Lunar

Co zabrać ze sobą?

Bez względu na to, z którego miejsca rozpoczniemy naszą wędrówkę, należy się zaopatrzyć w kilka niezbędnych rzeczy. Po pierwsze woda – duuużo wody. Po drugie jakaś osłona na głowę oraz ramiona, ewentualnie smarowanie ciała kremem z filtrem co kilka godzin. Nie należy także zapominać o odpowiednim obuwiu (trasa nie należy co prawda do niebezpiecznych, ale posiada kilka trudnych odcinków, które mogą zaowocować skręconą lub przeciętą nogą) i ochronie przed mogącymi się pojawić bąblami i otarciami.

Oznakowanie szlaku

Warto też wiedzieć, że szlaki turystyczne na terenie całej wyspy są oznaczone zgodnie z wymogami Europejskiego Związku Wędrownictwa (ERA) dla szlaków długodystansowych. I tak na każdym drogowskazie czy paliku z namalowanym symbolem szlaku można odnaleźć tabliczkę, na której zostały umieszczone następujące informacje:

• numer alarmowy – 112,
• lokalizator awaryjny – w postaci szeregu liter i cyfr (identyfikuje szlak na jakim się znajdujemy),
• współrzędne geograficzne – podane w systemie Gmap.

4. Galeria szlaku Paisaje Lunar