Park Narodowy Teide - Pico el Teide

1. Informacje ogólne o Parku Narodowym Teide, szlakach i Pico el Teide 2. Opis wejścia na szczyt el Teide, kolejki Teleferico, szlaków nr 11 i 12 4. Przydatne informacje 5. Galeria Parku Narodowego Teide

1. Informacje ogólne o Parku Narodowym Teide, szlakach i Pico el Teide

Pico el Teide

Pico del Teide jest nie tylko najwyższym szczytem Teneryfy. Nie tylko jest także najwyższym szczytem archipelagu Wysp Kanaryjskich, ale jest najwyższym szczytem całego Królestwa Hiszpanii – 3718 m.n.p.m (dokładnie 3717.98 m.n.p.m.). I to jakim szczytem! Szczytem uśpionego wulkanu, który swoją ostatnią aktywność wykazywał nieco ponad sto lat temu – w 1909 roku. Obecnie nadal obserwuje się, a dokładniej czuje na jego szczycie wyziewy aktywnych gazów, przede wszystkim dwutlenku siarki.

To właśnie ten wulkan przyczyniał się wielokrotnie do pustoszenia okolicznych miast i wiosek na przestrzeni kilku wieków, m.in. w 1706 roku lawa z el Teide zniszczyła prawie całkowicie miasteczko Garachico.

Wulkan ten znajduje się w samym środku Parku Narodowego Teide, w centralnej części wyspy, wewnątrz wcześniejszego, zapadniętego krateru – ogromnej kaldery Circo de las Canadas. Głębokość tej kaldery miejscami sięga 17 km, a jej strome zbocza mają wysokość nawet do 700 m. W ten sposób teren parku jest skutecznie chroniony i izolowany od pozostałych części wyspy z północy, wschodu i południa, co przyczyniło się do wykształcenia specyficznego mikroklimatu na jego obszarze.

Park Narodowy Teide i jego atrakcje

Prawie cały Park Teide znajduje się powyżej 2000 m n.p.m., a tym samym jego klimat można określić jako subtropikalny alpejski (z dużymi dobowymi wahaniami temperatury, silnymi wiatrami, niewielkimi opadami, dużym nasłonecznieniem i opadami śniegu w miesiącach zimowych). Właściwie jest to jedyne miejsce w Europie z taką strefą klimatyczną, dlatego park jest domem dla tak wielu endemicznych gatunków roślin i zwierząt.

Charakterystyczny, szpiczasty wierzchołek wulkanu el Teide dobrze jest widoczny praktycznie z każdego zakątka wyspy. Sam Park Narodowy zajmuje obszar o powierzchni 18990 hektarów i został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 2007 roku.

Park oferuje wiele atrakcji dla osób lubiących aktywnie spędzać czas. Mamy tutaj dwa centra turystyczne, w których oprócz ciekawych informacji i użytecznych broszur można obejrzeć wystawy poświęcone parkowi: jego historii powstania, faunie i florze. Jest również czterohektarowy ogród botaniczny (tuż obok centrum turystycznego El Portillo) z alpejskimi gatunkami roślin, który można podziwiać zupełnie za darmo. Jest też kolejka kabinowa Teleferico del Teide, którą można odbyć podróż pod sam szczyt Pico del Teide (na wysokość 3555 m.n.p.m.) i z powrotem. Są też jaskinie wulkaniczne – Cuevas Negras, Cueva de Samara oraz Cueva de los Cazadores. I oczywiście jest 37 szlaków i około 27 punktów widokowych, które pozwalają w zupełności zaspokoić apetyt najbardziej wytrwałych piechurów.

Szlaki turystyczne w Parku Narodowym Teide - praktyczne wskazówki

Szlaki nie są jednak łatwe i przyjemne z kilku powodów. Po pierwsze te najpopularniejsze - czytaj wejście na szczyt (szlak nr 10), szlaki w kierunku Pico Viejo (12), schroniska (7), w kierunku punktu widokowego la Fortaleza (szlak nr 11), szlak Site Canadas (4) oraz Roques de Garcia (3) - są oblegane przez tłumy turystów. W takich warunkach trzeba bardzo uważać, bo każde potknięcie i wydawałoby się niegroźny upadek skutkuje rozciętym ubraniem oraz poważnymi skaleczeniami. Sandały, klapki i wszelkie odkryte obuwie nie nadają się na te niezmiernie ostre skały i kamienie. Chwila nieuwagi i można stracić humor na cały dzień, a może nawet i dłużej. Po drugie, szlaki mniej oblegane nie są zbytnio widoczne (czytaj wydeptane). Łatwo wówczas pobłądzić, szczególnie na tych długodystansowych ścieżkach i zamiast dotrzeć do wybranego celu, można znaleźć się w zupełnie innym i co gorsze odludnym miejscu.

Dlatego ważne jest mieć odpowiedni ekwipunek – dużo wody, ochronę przed słońcem, mapę i kompas (tak na wszelki wypadek). Po trzecie - pogoda. Jeżeli zależy wam na typowym trekkingu nie wybierajcie lata ani wczesnej jesieni/późnej wiosny. Upały są wówczas nie do zniesienia, zwłaszcza w sierpniu. Bez odpowiedniego przygotowania kondycyjnego, doświadczenia i aklimatyzacji wysokościowej można bardzo szybko opaść z sił. A trzeba pamiętać, że obszar ten jest prawie pustynny i można znaleźć się w tarapatach. Zimą natomiast teren często pokryty jest śniegiem i lodem, temperatury wówczas spadają poniżej zera. W związku z tym należy również odpowiednio przygotować ekwipunek. Dla amatorów pieszych wycieczek najbardziej odpowiednią porą roku wydaje się być wiosna. Wtedy także park rozkwita całą gamą kolorów i zapachów, a zwierzęta są bardziej aktywne i widoczne, niż w pozostałych porach roku. Po czwarte, wejście na szczyt może być obciążeniem dla osób z chorobami serca, nadciśnieniem lub problemami z oddychaniem. Rozrzedzone powietrze i mniejsza zawartość tlenu jest mniej lub bardziej odczuwalna. Przyspieszony oddech, szybsze męczenie się, zatykanie uszu, zawroty głowy – to tylko te mniej uciążliwe dolegliwości, których można się spodziewać. Do tego w okolicach samego krateru dochodzą dość nieprzyjemne zapachy dwutlenku siarki, które mogą wywołać nawet mdłości.

Pomimo wszystko obcowanie z tą dziką przyrodą wydaje się jednak warte tych kilku niedogodności. Dla mnie osobiście sam park i możliwość pieszych wycieczek po tym wulkanicznym terenie są zdecydowanym numerem 2, jeżeli chodzi o atrakcje Teneryfy. Gdybym miała tylko taką możliwość, przeszłabym wszystkie 37 szlaków i odwiedziła wszystkie punkty widokowe.

2. Opis wejścia na szczyt el Teide, kolejki Teleferico, szlaków nr 11 i 12

Wejście na szczyt el Teide i kolejka kabinowa Teleferico

Na szczyt prowadzi szlak nr 10 - Route Telesforo Bravo, który swój początek ma tuż za budką strażników, obok stacji kolejki. Długość szlaku wynosi około 614 metrów w jedną stronę, a różnica wysokości to około 159 metry.

Wejście na szczyt Pico Del Teide wymaga pozwolenia oraz dokumentu tożsamości (paszportu lub dowodu osobistego) od wszystkich osób wymienionych w pozwoleniu. Pozwolenie to jest całkowicie bezpłatne i obecnie można je uzyskać za pośrednictwem strony internetowej (szczegóły w zakładce „Przydatne informacje”). Wejście na szczyt jest możliwe każdego dnia, w czterech dwugodzinnych przedziałach czasowych: 9:00-11:00, 11:00-13:00, 13:00-15:00 i 15:00-17:00, przy czym ostatni turyści są wpuszczani do godziny 16:30. Ważne jest także, żeby osoba, która rezerwowała pozwolenie była, mimo wszystko, obecna wraz z grupą (jeżeli na pozwoleniu mamy kilka nazwisk), gdyż jej brak może skutkować unieważnieniem tegoż pozwolenia (przynajmniej tak straszą w regulaminie).

Podczas dokonywania rezerwacji zobowiązani jesteśmy do wybrania konkretnego dnia oraz przedziału czasowego naszej wyprawy, podania ilości osób, ich imion i nazwisk, rodzaju i numeru dokumentu tożsamości, narodowości, wieku oraz adresu e-mail osoby dokonującej rezerwacji. Pola oznaczone czerwoną gwiazdką są obowiązkowe.

Z własnego doświadczenia radzę nie pozostawiać tej rezerwacji na ostatnią chwilę, gdyż dla każdego przedziału czasowego wydawana jest określona ilość pozwoleń. Jest to konieczne ze względów bezpieczeństwa, ponieważ ścieżka prowadząca do góry jest bardzo wąska (w niektórych miejscach trudno się swobodnie wyminąć), stroma i niezabezpieczona żadnymi barierkami (tylko przy samym szczycie są 2 lub 3 odcinki zabezpieczone łańcuchami).

Pozwolenie wejścia na szczyt należy okazać wraz z dokumentami tożsamości strażnikom, którzy nas jeszcze pouczą, że mamy 2 godziny, w ciągu których powinniśmy opuścić szlak.

Pierwszy, dość płaski odcinek, prowadzi wzdłuż wysokiej ściany zastygłej lawy, która daje tylko przedsmak tego, co czeka nas dalej. Następnie ścieżka wije się zygzakowato wzdłuż południowo-wschodniej ściany wulkanu. Krajobraz zmienia się jak w kalejdoskopie z każdym naszym krokiem, ale widoki, jakie będziemy podziwiać i tak właściwie zależą od pory roku, pory dnia a także panujących warunków atmosferycznych. Piękny słoneczny dzień o wysokiej przejrzystości powietrza pozwoli nam na podziwianie imponującej panoramy wyspy. Wówczas bez problemu można zajrzeć do wnętrza Pico Viejo oraz dostrzec w oddali pozostałe wyspy archipelagu. Zdobycie szczytu o wschodzie pozwala w pełni cieszyć się niesamowitymi kolorami budzącego się słońca oraz niesamowitą ciszą panującą dookoła. Podziwianie widoków o zachodzie słońca daje możliwość ujrzenia, jak charakterystyczny, trójkątny cień krateru staje się coraz dłuższy i dłuższy, żeby w efekcie sięgnąć samego horyzontu. W bardziej pochmurny dzień i/lub z kiepską przejrzystością powietrza (wrażenie, że otacza nas mgiełka) właściwie niczego bardziej odległego, niż górna stacja kolejki, nie zobaczymy i możemy jedynie cieszyć się z samego zdobycia najwyższego szczytu Hiszpanii i zajrzenia w głąb krateru wulkanu. I to nie byle jakiemu kraterowi, gdyż jego średnica wynosi około 80 metrów. Wbrew przeświadczeniu wielu osób, nie zobaczymy tam jednak „jądra” ziemi oraz rzeki ognistej lawy płynącej gdzieś w dole. Krater jest tylko nieco zagłębiony i całkowicie wypełniony żółto-zielonymi, mniejszymi i większymi skałami wulkanicznymi i innymi minerałami. Wyraźnie za to możemy wyczuć intensywne i dość nieprzyjemne opary dwutlenku siarki w jego okolicy. W ten sposób wulkan nam przypomina, że wcale nie wygasł, a jedynie drzemie i jeszcze o nim usłyszymy w niedalekiej a może całkiem odległej przyszłości.

Historia powstania tego wulkanu sięga około 170 tysięcy lat wstecz, kiedy to stożkowy wulkan stopniowo kształtował się ze skał piroklastycznych – ze stałych produktów własnej erupcji. Ten typ wulkanu nazywany jest stratowulkanem – wulkanem warstwowym, który charakteryzuje się dużym kątem nachylenia swoich zboczy.

Z kraterem wiąże się też pewna legenda przekazywana z pokolenia na pokolenie. Wg wierzeń rdzennych mieszkańców Wysp Kanaryjskich – Guanczów, bóg zła i piekieł (Guayota) mieszkał właśnie wewnątrz krateru, który uosabiał wówczas piekło. Guayota porwał i przetrzymywał wewnątrz swego królestwa boga światła i słońca – Mageca. Wówczas Guanczowie modlili się żarliwie do ich najwyższego boga Achamána o litość i łaskę. Ten okazał swoje miłosierdzie - uwolnił z wnętrza Teide boga Mageca i zamknął na wieki wejście do piekieł. Dlatego mówi się, że ostatni, jaśniejszy stożek wieńczący szczyt wulkanu (dokładnie te ostatnie 650 metrów) jest właśnie owym zamknięciem piekielnych bram.

Należałoby jeszcze na sam koniec nadmienić, że pomimo upalnego gorąca „na dole”, po opuszczeniu kolejki od razu czuć, nawet o kilkanaście stopni, niższą temperaturę powietrza oraz dość dokuczliwy wiatr. Bez ciepłego okrycia może więc się nie obejść. Ponieważ te warunki pogodowe „na górze”zazwyczaj drastycznie różnią się od tych „na dole”, temperatura powietrza oraz siła wiatru jest podawana nad kasami kolejki Teleferico.

Jeżeli chodzi o samą kolejkę, jest ona czynna codziennie w godzinach 9:00-16:00 wjazd i 9:00-16:50 zjazd, ale to, czy będzie działała danego dnia, uzależnione jest od siły wiatru. Pomimo dość wysokiej ceny przejazdu, kolejki do kasy są długie i trzeba swoje odczekać. Być może dlatego, w celu uprzyjemnienia tej czynności, możemy skorzystać z bezpłatnego dostępu do internetu wi-fi lub zrobić sobie profesjonalne zdjęcie na tle wulkanu, którego nie mamy obowiązku wykupywać po powrocie. Przejazd kolejką stanowi również samą w sobie, wyjątkową atrakcję. Wyraźnie czuć „bujanie” kabiny pod wpływem wiatru i dodatkowe, mocne szarpnięcia podczas mijania kolejnych słupów. Do tego niesamowite widoki i wrażenie zawiśnięcia nad potężną przepaścią. Osoby cierpiące na lęk wysokości powinny się więc poważnie zastanowić przed wejściem do kabiny.

Punkty widokowe – szlak nr 11 i 12

Jeżeli nie pomyśleliśmy wcześniej o pozwoleniu wejścia na szczyt lub niestety, brakło miejsc na dany dzień, możemy wybrać się na przechadzkę w kierunku niedalekich punktów widokowych. Do wyboru mamy punkt widokowy „Mirador de Pico Viejo” - szlak nr 12 w kierunku zachodnim oraz punkt widokowy „Mirador de la Fortaleza” - szlak nr 11 w kierunku pólnocno-wschodnim.

Szlak nr 11 - Mirador de la Fortaleza

Punkt widokowy oddalony jest od końcowej stacji kolejki o około 730 metry, a ścieżka jest dość płaska, ale niebezpieczna. A to za sprawą wystających kamieni, na które trzeba nieustannie uważać, aby się nie potknąć lub za sprawą dużej ilości turystów mijanych po drodze. Tuż przed osiągnięciem celu podróży szlak ten łączy się ze szlakiem nr 7 prowadzącym m.in. do schroniska.

Po osiągnięciu punktu widokowego, rozpościera się przed nami szeroka panorama na żółte zbocza wzgórza Montana Blanca, płaską, pustynną równinę zastygłej lawy mieniącej się szeroką gamą ciepłych barw, czerwoną skarpę Riscos de La Fortaleza oraz strome zbocza oddzielające wyraźnie granice parku (kalderę). Przy dobrej widoczności, gdy chmury nie przysłaniają krajobrazu, zobaczymy doliny La Orotava oraz Guancha-Icod, odległe Monte de la Esperanza, a nawet masyw Anaga. Bardziej spostrzegawcze osoby mogą wypatrzeć daleko w oddali białe punkty – maleńkie kopuły Obserwatorium Astronomicznego Teide. Za to tuz za plecami rozpościera się niesamowity widok na wschodnie zbocze wulkanu.

Szlak nr 12 - Mirador de Pico Viejo

Punkt widokowy oddalony jest od końcowej stacji kolejki o około 430 metrów. Tutaj również prowadzi dość płaska i równa ścieżka, pomimo tego należy uważać na wystające kamienie i wzmożony ruch pieszych. W sumie droga wiedzie nas przez kolejne 3 tarasy widokowe, gdzie ostatni stanowi cel naszej podróży.

Pierwsze dwa oferują niesamowite widoki na rozległą równinę Canadas ograniczoną wysokimi zboczami zapadniętego krateru wulkanicznego oraz charakterystyczny szczyt Alto de Guajara. Dobrze widoczne są także, maleńkie z tej perspektywy, skały Roques de Garcia. Przy dobrej widoczności bez trudu można ujrzeć wyspy archipelagu: El Hierro, La Gomerę i La Palmę.

Z ostatniego punktu widokowego rozpościera się spektakularna panorama na poszarpany krater Pico Viejo, zwanego także Chahorra. Wulkan ten oddzielony jest od el Teide przez morze zastygłej lawy (Lavas Negras) płynącej w czasie ostatniej erupcji. Krater Pico Viejo ma, bagatela, 800 metrów średnicy i 200 metrów głębokości, a sam wulkan wznosi się na wysokość 3104 m n.p.m. Z tarasu widokowego, przy dobrej widoczności, można także zobaczyć odległe wsie południowej części wyspy, m.in. Vilaflor i otaczające ją lasy sosnowe.

4. Przydatne informacje

Główne szlaki turystyczne (oznaczone na mapie kolorem żółtym):

La Fortaleza: długość 5,3 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 175 m
Arenas Negras: długość 7,6 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 250 m
Roques de García: długość 3,5 km, poziom trudności: średni, różnica wysokości: 175 m
Siete Cañadas: długość 16,6 km, poziom trudności: niski, różnica wysokości: 150 m
Degollada de Guajara: długość 1,4 km, poziom trudności: trudny, różnica wysokości: 190 m
Montaña de los Tomillos: długość 6,0 km, poziom trudności: średni, różnica wysokości: 470 m
Montaña Blanca - Pico Teide: długość 8,3 km, poziom trudności: trudny, różnica wysokości: 1350 m
El Filo: długość 14,2 km, poziom trudności: średni, różnica wysokości: 275 m
Teide - Pico Viejo - TF 38: długość 9,3 km, poziom trudności: trudny, różnica wysokości: 1500 m
Telesforo Bravo: długość 614 m, poziom trudności: trudny, różnica wysokości: 159 m
Mirador de La Fortaleza: długość 427 m, poziom trudności: średni, różnica wysokości: 24 m
Mirador de Pico Viejo: długość 730 m, poziom trudności: średni, różnica wysokości: 54 m
Sámara: długość 5,1 km, poziom trudności: średni, różnica wysokości: 252 m
Alto de Guamaso: długość 2,9 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 64 m
Alto de Guajara: długość 2,0 km, poziom trudności: trudny, różnica wysokości: 325 m
Sanatorio: długość 4,6 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 100 m
Igueque: długość 2,4 km, poziom trudności: średni, różnica wysokości: 262 m
Chavao: długość 3,6 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 38 m
Majúa: długość 3,8 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 150 m
Volcán de Fasnia: długość 7,2 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 145 m
Corral del Niño a La Yegua Blanca: długość 6,4 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 186 m

Drugorzędne szlaki turystyczne (oznaczone na mapie kolorem czerwonym):

Lomo Hurtado: długość 4,8 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 457 m
Los Regatones Negro: długość 5,0 km, poziom trudności: trudny, różnica wysokości: 879 m
Portillo Alto: długość 1,5 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 61 m
Recibo Quemado: długość 2,0 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 176 m
Ucanca: długość 1,8 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 4 m
Montaña Rajada: długość 2,1 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 93 m
Chafarí: długość 6,7 km, poziom trudności: trudny, różnica wysokości: 695 m
Degollada del Cedro: długość 1,9 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 115 m
Los Valles: długość 5,0 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 239 m
Cumbres de Ucanca: długość 8,1 km, poziom trudności: trudny, różnica wysokości: 333 m
Abeque: długość 4,4 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 211 m
Montaña Negra: długość 3,0 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 136 m
Montaña Limón: długość 1,2 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 95 m
Boca Chavao: długość 0,9 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 80 m
Alto de La Fortaleza: długość 2,7 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 47 m
Cerrillar – Carnicería: długość 2,7 km, poziom trudności: łatwy, różnica wysokości: 89 m

Uzyskanie pozwolenia na wejście na szczyt (rezerwacja i samo pozwolenie są bezpłatne): www.reservasparquesnacionales.es

Do parku można się dostać

autobusem 348 z Puerto de La Cruz (45 km),
autobusem 342 z Playa de Las Americas (47 km),
samochodem - w zależności, z której strony dojeżdżamy, mamy do dyspozycji drogi nr TF-21, TF-23 i TF-24

Schronisko (3270 m n.p.m., przy szlaku nr7)

maksymalny pobyt w schronisku - tylko 1 noc,
godziny otwarcia: 11:00-7:30, kuchnia i łazienki dostępne od 17:00, pokoje dostępne od 19:00,
cena: 24,00 €
uwagi: jeżeli korzystasz z noclegu w schronisku, nie musisz ubiegać się o pozwolenie wejścia na szczyt – jest ono wówczas dołączone do pobytu automatycznie.

Kolejka kabinowa

godziny przejazdów: przejazdy w górę 9:00-16:00, przejazdy w dół 9:00-16:50,
cena: osoba dorosła 25,00 € w obie strony, osoba dorosła 12,50 € w jedna stronę, dzieci 12,50 € w obie strony, 8,00 € w jedną stronę.

Centrum turystyczne El Portillo